Mini Riot # τευχος 2

Και που λες ρε φίλε, όλη αυτή η ιστορία με τις απαγορεύσεις, τη μασκοφόρα ενότητα, και τους κάθε λογής φρουρούς της και τους ρουφιάνους σε αστικά, μαγαζιά, μίντια, στο δρόμο και πάει λέγοντας, πέραν του ότι μας έχει κολλήσει στον τοίχο εμας που δε ντυνόμαστε κασετίνα, εμένα μου έφερε στο μυαλό και ένα παλιό σκηνικό. Θυμάσαι εκείνο το παιδί που είχε πετάξει εν κινήσει έξω από το τρόλεϊ ελεγκτής στο Περιστέρι επειδή δεν είχε εισιτήριο; Από τους νεκρούς της τάξης μας που συνηθίζουμε να ξεχνάμε εύκολα μετά από κάποιο καιρό.

14 Αυγούστου 2013. 19 χρονών. Θανάση Καναούτη τον έλεγαν.

Ε, λοιπόν εγώ τα θυμάμαι όλα αρκετά καλά. Τότε ήταν που μας τραμπουκίζανε και επειδή δεν έιχαμε εισιτήριο. ‘Ολοι μας είχαμε μαζέψει κανά δυό κλήσεις, χώρια τους ελέγχους που αποφεύγαμε και δεν ήταν το θέμα το πρόστιμο, ήτανε το τράβηγμα που μας κάνανε για ένα σκατοεισιτήριο. Για δες και τώρα με τη μάσκα τι παίζει γενικά.

Στο θέμα μας όμως.

Ντάλα κατακαλόκαιρο, στην πόλη που έχουμε μείνει οι μισοί των μισών που δεν έχουν μισθό και μαθαίνουμε στόμα – στόμα για το συμβάν. Στο σημείο ακόμα όλα νωπά και ανησυχία στο φουλ. Κλειστή για λίγο η Παναγή Τσαλδάρη και να κοιτάμε ο ένας την άλλη. Το κίνημα διακοπές, εμείς οι λιγοστοί στην πρίζα. Το ίδιο απόγευμα, μετά από συνεννόηση, γίνεται πορεία στο Περιστέρι, άντε να’ μασταν 80-100 νοματαίοι, αλλά με “μαύρα κέφια”. Ανακόπτεται τρόλεϊ, σπάζεται με τον κόσμο ακόμα μέσα τρομοκρατημένο, κάπως σώζεται το σκηνικό να μη ξεφύγει, αλλά είναι η φάση: “άντε να κάνουμε για μια φορά την πόλη λαμπόγυαλο”.

Ποιοί; 40 πιτσιρίκια φίλοι και μη του Θανάση, δεύτερη γενιά και σχολειόπαιδα που δεν έχουν οι γονείς να τσοντάρουν για να φύγουν δεκαπενταύγουστο, καμιά 20αριά βετεράνοι πολέμου, γήπεδο και γειτονιά. Οι μπάτσοι ακόμα απροετοίμαστοι, μετά από καμιά ώρα σκάει κλούβα και μπαστακώνεται κέντρο Περιστέρι. ‘Ολα ήσυχα για το βράδυ.

Δυό μέρες μετά, η κηδεία του Θανάση. Κάλεσμα για συγκέντρωση έξω από το νεκροταφείο, αυτή τη φορά περισσότερος κόσμος με φάτσες και από γύρω δυτικά και κέντρο, αλλά βαρύ κλίμα. Ξεκινάμε πορεία προς τα κάτω, προς το Δημαρχείο. Στο δρόμο για κάτω, σπάζεται λεωφορείο στη Θηβών, ξανά με τον κόσμο μέσα, που τώρα “καταλαβαίνει”. Δυο κλούβες περιμένουν ‘Αγιο Αντώνη και ΔΕΛΤΑ γυροφέρνουν. Οι πιτσιρικάδες, όλοι μπροστά να την πέφτουν με πέτρες και μπουκάλια στα ΜΑΤ, δυο-τρεις κάδοι λαμπατέρ κι εμείς από πίσω σε απόσταση. Μη στα πολυλογώ, τα πιο light πράγματα άν αναλογιστείς τι είχε γίνει, αλλά δεν ήθελε και παραπάνω για να δοθεί εντολή για “σκούπα”. Ακολούθησε κυνηγητό από δελτάδες και ματάδες να μπαγλαρώνουν και να χτυπούν όποιον προλαβαίνουν. Σπάσαμε φουλ και οι περισσότεροι από το κυνήγι έφτασαν σχεδόν μέχρι το Λόφο. Για το Περιστέρι, με τρεις σταθμούς μετρό αλλά κλειστούς με μπατσική εντολή, αυτό είναι μια κάποια απόσταση. Ο απολογισμός 9 προσαγωγές και μια σύλληψη αν θυμάμαι καλά, σύμπτωματικά ένας καλοτεχνίτης και 9 πιτσιρικάδες όλοι από τα “γαλλικά προάστια” μέσα στη ΓΑΔΑ.

Αλλά το σημαντικότερο στο άφησα για το τέλος. Εκείνο το βράδυ ήταν η πρώτη φορά που όσοι είχαμε ξεμείνει Περιστέρι, καταλάβαμε για τα καλά τι σημαίνει τοπικό lockdown με όρους στρατιωτικής διαχείρισης της εργατικής τάξης. Δεν κυκλοφορούσε κανείς σε ακτίνα ενός χιλιομέτρου απο το κέντρο του μπατσοκρατούμενου τότε Περιστερίου και όποιος το επιχειρούσε έτρωγε έλεγχο, εξακρίβωση, προσαγωγή. Το πόσο καλά προετοιμασμένο βέβαια ήταν το κράτος σε συνεργασία με τις τοπικές αρχές για μια τέτοια συνθήκη ήταν ήδη φανερό από νωριτερα την ίδια μέρα, όταν και πριν το ντου των μπάτσων, οι μόνοι που κυκλοφορούσαν σε όλη την πόλη ήτανε λίτες, κολλάδικα και ρουφιάνοι στα πιο στρατηγικά σημεία διαφυγής από το κέντρο της πόλης προς τις γύρω γειτονιές και περιμετρικά των εργατικών. Που λες, εμένα αυτή ήταν η πρώτη μου εμπειρία από lockdown. Και τότε εμάς στόχευε η φάση τους.

Και τώρα το ίδιο.