Μπισούβ και σκατοψυχιά!

Μέσα Φλεβάρη 2023. Καβάλα στο παπάκι ανεβαίναμε την Κηφισίας. Προορισμός Μαρούσι. Στόχος να συμμετάσχουμε σε διαδήλωση.

Παραλίγο να χάσουμε το ραντεβού. Γιατι οι δρόμοι του Μαρουσίου είναι στενοί. Γιατί ο Δήμαρχος είχε μόλις διοργανώσει αποκριάτικη παρέλαση. Κυρίως όμως, γιατί όσο ανεβαίναμε την Κηφισίας, τόσο πολλαπλασιαζόταν ένα νέο είδος αυτοκινήτου που συνήθως περνάει απαρατήρητο, αλλά δια του πολλαπλασιασμού έβγαζε μάτι. Ξέρετε εσείς: ξεκίνησε να γίνει Yaris, αλλά στην πορεία είδε ένα τριαξονικό και ζήλεψε. Κατέληξε να μοιάζει με Yaris, αλλά πιάνει 50% περισσότερο όγκο και ζυγίζει 50% περισσότερο. Το μικρό αυτό κτήνος δεν χωράει στους δρόμους του Αμαρουσίου. Αυτό που μπάζωνε με τη ντουζίνα τους δρόμους του Αμαρουσίου εμποδίζοντάς μας να πάμε στη διαδήλωση, λέγεται B-SUV. Δείτε και την φωτό από πάνω για να το καταλάβετε καλύτερα…
Το μπισούβ, όπως λένε οι ρουφιάνοι της αυτοκινητοβιομηχανίας, είναι «η ταχύτερα αναπτυσσόμενη κατηγορία αυτοκινήτων διεθνώς». Το 2021, το 22% όλων των αυτοκινήτων που πουλήθηκαν στη χώρα ήταν μπισουβ – και το μέλλον προβλέπεται λαμπρό. Δηλαδή δεν κάνανε τα μάτια μας πουλάκια· όντως η Κηφισίας έχει πήξει από δαύτα!

Προσέξτε τώρα, γιατί ακολουθεί ταξική ανάλυση.
Τα μπισούβ πιάνουν 50% μεγαλύτερο όγκο. Ζυγίζουν 50% παραπάνω. Κοστίζουν 50% παραπάνω. Αλλά γίνονται «όλο και δημοφιλέστερα». Πώς κι έτσι; Έτσι, γιατί οι ρουφιάνοι της αυτοκινητοβιομηχανίας μετράνε την «επιτυχία» ως ποσοστό επί των συνολικών πωλήσεων αυτοκινήτων. Που συνολικά πάνε κατά διαόλου. Ναι καλοί μας αναγνώστες. Η παγκόσμια αυτοκινητοβιομηχανία έρχεται αντιμέτωπη με την παγκόσμια καπιταλιστική κρίση και επιλέγει την εξής οδό: όχι μικρά αυτοκίνητα για πολλούς, αλλά μεγαλύτερα αυτοκίνητα για λιγότερους. Το «πόσο μεγαλύτερα» προσδιορίζεται από εξισώσεις του είδους «πόσο ατσάλι, πόσο πλαστικό, πόσες οθόνες αφής αντέχει (και γουστάρει) να πληρώσει κάθε μαλάκας και μισός, ώστε να μεγιστοποιηθεί η συνολική κατανάλωση ατσαλιού, πλαστικού και οθονών αφής;» .

Προφανώς, οι λιγότεροι που εξακολουθούν να έχουν χρήματα για να το αγοράσουν, δεν είναι τυχαίοι. Δηλαδή: Έχουν τριάντα χιλιάρικα να στάξουν για αυτοκίνητο αλλά δεν έχουν πενήντα. Αγαπάνε τους εαυτούς τους. Μισούν τους γύρω τους. Θέλουν να εξασφαλίσουν ότι σε περίπτωση ατυχήματος θα φάνε τον άλλον, αλλά οι ιδιοι θα τη γλυτώσουν. Και θέλουν εμείς οι υπόλοιποι να ξέρουμε ότι έτσι ακριβώς σκέφτονται.

Αυτοί οι άνθρωποι πυκνώνουν όσο ανεβαίνουμε την Κηφισίας. Για λόγους που είχαν αναλυθεί υποδειγματικά από το Antifa North: «Μικροαστοί που μέχρι το 2010 νόμιζαν ότι έχουν πιάσει την καλή οπότε μετακόμισαν – μέχρι Χαλάνδρι, άντε μέχρι Μαρούσι έφτανε το πορτοφόλι τους – τελικά δεν είχαν πιάσει και τόσο την καλή – τώρα βράζουν στο ζουμί τους». Όπως ανακαλύψαμε, δεν βράζουν όπου λάχει – βράζουν μέσα σε μπισούβ.

Και καθώς αυτοί βράζουν, η αθλιότητά τους διογκώνεται και κατασκευάζει ένα συγκεκριμένο είδος δημόσιου χώρου. Ο πολλαπλασιασμός των μπισούβ εξηγεί το γιατί ενώ ο συνολικός αριθμός των αυτοκινήτων μειώνεται, το «κυκλοφοριακό» οξύνεται. Από τη μια γιατί περισσότερο ατσάλι και πλαστικό ανά μονάδα κυκλοφορεί στους δρόμους. Από την άλλη γιατί τα μπισούβ δε χωράνε στους δρόμους όπου ακόμη και τα «κανονικά» αυτοκίνητα δυσκολεύονταν. Αποτέλεσμα είναι αλλεπάλληλα μίνι μποτιλιαρίσματα σε κάθε γωνία, με κάθε στάση, με κάθε αποτυχημένο παρκάρισμα.

Το σημαντικότερο όμως είναι η νοοτροπία των κατόχων του μπισουβ· που ηγεμονεύει.

Τώρα οι σκατόψυχοι πιάνουν 50% περισσότερο δρόμο ανά κεφάλι. Τον έχουν διεκδικήσει πληρώνοντας. Έτσι το βασικό αξίωμα της ιδιωτικής αυτοκίνησης «μη και μ’ ακουμπήσεις τη γάμησες», ενισχύεται και κυριαρχεί.

«Μη και μ΄ ακουμπήσεις τη γάμησες»: πρόκειται ακριβώς για το αξίωμα που στα χρόνια της πανδημίας έγινε ο κρατικά εγκεκριμένος τρόπος ζωής, ακόμη και για τους πεζούς.

Καθόλου εκπληκτικά όλα τούτα. Από το 1900 και μετά, δύσκολα θα βρει κανείς αντικείμενο που να αποτυπώνει καλύτερα την εκάστοτε ιστορική συγκυρία από το αυτοκίνητο.